Hindi mapakali, hindi mawari kung anong
dapat gawin. Hindi ko matigil ang kakaisip sa kahapong nagdaan. Hindi ko alam!
Nababaliw na ata ako. Oo, nababaliw na ako sa kakaisip sa kahapong nagdaan. Ang
tanga-tanga ko kasi. Hindi ko alam kung bakit kailangan mangyari iyon. Ginawa
ko naman ang lahat at naging mabait sa kanya pero nagawa niya pa rin iyon sa
akin. Hay! Bakit ba ako nagtiwala sa kanya? Bakit?
Kagabi pagkatapos akong hindi siputin ng
aking minamahal, nasilayan ko ang buwan sa di’ kalayuan. Tila pareho kami nang
nararamdaman. Malungkot din ang buwan. Hindi ko alam kung bakit pero alam kong
nakikidalamhati siya sa aking kasawian. Tahimik ang buong mundo, sa akin lang
ang magulo. Sinubukan kong humingi sa buwan ng payo at tinanong ko kung bakit
siya malungkot, pero hindi siya sumagot. Bigla na lamang siya nawala at
nagtago. Hinanap ko siya upang tanungin muli, pero, hindi ko na siya nakitang
muli.
Ngayong gabi na hindi ako mapakali, hindi ko
pa rin nakikita ang buwan pero alam kong nandyan lang siya sa tabi-tabi,
nagtatago. Hindi man siya nasisilayan ng aking mga mata, alam kong malungkot pa
rin siya. Sa aking kasawian naisulat ko ang maikling tulang ito:
Ang Buwan Kagabi
Nag-iinit ang buwan kagabi,
Hinahabol ako sa panaginip.
Nagliliyab ang mga alaala
ng kahapon na siya ang kasama.
Ngayong wala ka na,
Aangkinin ko ang gabi nang mag-isa.
Oo, aangkinin ko ang bawat gabi nang mag-isa
pero kailangan kong maging malakas. Hindi pa ito ang katapusan nang aking
magulong mundo. Aayos din ang lahat, hinihiniling ko. Pero, sa ngayon na
malungkot ang gabi, tamang-tama lamang ang pamunti-munting pagpatak ng ulan na
sumasabay sa pagbagsak ng luha sa aking mga mata habang paulit-ulit kong
binabasa ang aking tula
Walang komento:
Mag-post ng isang Komento