Mayo na, tag-init na naman.
Masarap ang monay na may palaman,
bago lumaklak ng Gin Kapitan
dito sa may bubungan.
Ang mundo ko’y puno ng kahilingan
at isa dito’y madagdagan ang mga lumang kasabihan.
Halimbawa na lamang,
sa anino ng korupsyon at kamatayan,
pikit-matang magsasayaw ang mga kabataan,
o sana’y sa pag-angat at pagbagsak ng mayayaman
ay nakatali sa pag-ikot ng gulong ng kapalaran
ng mga kapighatian at kasawian.
May marahang hangin na humihipan
sa mga sanga ng mga halaman,
pero hindi ako nito matutulungan
na isigaw ang aking nais sa buhay na walang hanggan
kahit na maghumindig pa sa galit ang kapangyarihan ng
orasan,
o kaya nama’y sa masakit na katotohanan
na muling bumabalik ang mga nagdaan
at ang nakakasabay sa paglalakad ay mayroong huling
kinahahantungan.
Minsan, pumapasok sa aking isipan -
Ang damit ko’y luluwagan
at mahihiga sa damuhan
na mukhang kakatabas pa lamang
pero hindi nito matutumbasan
ang tunay na kahulugan
ng habambuhay na kagandahan
o ang pagkasawi ng katapangan
ng dating nag-uumapaw na kahusayan.
Hangga’t may paksang mapag-uusapan,
hinding-hindi ko ito lulubayan.
Pinupuno ako nito ng katahimikan
at wala akong ibang mapagpipilian
kung hindi lubusin ang araw at magdiwang
kasama ang mga ipis na batugan
at sumuko sa usok ng Kamaynilaan
habang pinatutugtog sa may videokehan
ang paborito kong, “Ngayon at Kailanman”
na tungkol sa walang sawang pagmamahalan
na kabaligtaran naman ng aking nararanasan.
Walang komento:
Mag-post ng isang Komento