“Doon kita
hihintayin, doon tayo magkikita,” iyon ang text sa akin ng Mahal Ko.
Masayang-masaya ako noong araw na iyon. Alas singko ng hapon ang oras na
pinag-usapan namin. Nakakatawa nga, sa sobrang sabik ko na makita siya,
nagawa kong tumakas ng klase para lamang makadating sa itinakdang oras. Sumakay
ako ng dyip papuntang Katipunan dahil sa LRT 2 kami magkikita.
Napaaga ng sampung minuto ang dating ko sa
aming tagpuan. Bumili ako ng tiket at pumasok na sa istasyon. Nang pababa na
ako ng hagdan, narinig ko ang pagbusina ng tren. Nagmamadali ang mga kasabay ko
sa pagbaba ng hagdan. Ang iba pa nga’y tumakbo na para makasakay sa parating na
tren. Kahit tumunog na ang senyales na pasara na ang pinto ng tren ay nakita
kong pilit pa rin humahabol ang iba na sila ay makasakay. Tuwang-tuwa kong
sinabi sa sarili ko na, “Aba !
Hindi ako isa sa inyo ngayon na magmumukhang tanga sa pagtakbo para lang umabot
sa pagsakay ng tren.” Ako lang ang naiwan sa hintayan ng tren. Sa bawat segundo
na lumilipas ay paisa-isa ang pagdami ng mga tao sa pag-aabang sa tren. Wala pa
rin ang Mahal Ko. Narinig ko muli ang pagbusina ng tren at nagkagulo na naman
ang nagkukumpulang mga tao sa pagpila sa pagsakay sa tren. Nakangiti pa rin ako
dahil kaka-alas singko pa lang naman. Pinagmasdan ko na lang ang mga tao habang
sila’y nagmamadali at natatarantang pumapasok sa pintuan ng tren kapag tumutunog
na ang senyales nang pagsara ng pinto.
Ilang tren ang bumusina pero wala pa rin
bakas ng Mahal Ko. Pati cellphone ko ay nakikisabay sa pananahimik at
paghihintay. Sinubukan kong tawagan at i-text siya pero hindi siya sumasagot. Sa
bawat pagdaan ng tren ay may panghihinayang para sa akin. Hindi ko alam kung
dapat na ba akong sumakay o kailangan ko pa ring maghintay. Ngayon ay araw ng
pagtitipon namin ng Mahal Ko. Dito sa istasyon ng Katipunan, hindi lang ang
tren ang hinihintay ko, hinihintay ko rin ang pagdating ng Mahal Ko. Sa bawat
pagdaan ng tren at pagbusina nito, naroroon na sa aking dibdib ang pamamadali
na sana ay
dumating na siya para sabay na kaming makasakay ng tren. Nakakalungkot man, alas
sais na, hindi pa
rin siya dumarating.
Walang komento:
Mag-post ng isang Komento