SEQUENCE 2: KATIPUNAN / HAPON / INT

“Doon kita hihintayin, doon tayo magkikita,” iyon ang text sa akin ng Mahal Ko. Masayang-masaya ako noong araw na iyon. Alas singko ng hapon ang oras na pinag-usapan namin. Nakakatawa nga, sa sobrang sabik ko na makita siya, nagawa kong tumakas ng klase para lamang makadating sa itinakdang oras. Sumakay ako ng dyip papuntang Katipunan dahil sa LRT 2 kami magkikita.

Napaaga ng sampung minuto ang dating ko sa aming tagpuan. Bumili ako ng tiket at pumasok na sa istasyon. Nang pababa na ako ng hagdan, narinig ko ang pagbusina ng tren. Nagmamadali ang mga kasabay ko sa pagbaba ng hagdan. Ang iba pa nga’y tumakbo na para makasakay sa parating na tren. Kahit tumunog na ang senyales na pasara na ang pinto ng tren ay nakita kong pilit pa rin humahabol ang iba na sila ay makasakay. Tuwang-tuwa kong sinabi sa sarili ko na, “Aba! Hindi ako isa sa inyo ngayon na magmumukhang tanga sa pagtakbo para lang umabot sa pagsakay ng tren.” Ako lang ang naiwan sa hintayan ng tren. Sa bawat segundo na lumilipas ay paisa-isa ang pagdami ng mga tao sa pag-aabang sa tren. Wala pa rin ang Mahal Ko. Narinig ko muli ang pagbusina ng tren at nagkagulo na naman ang nagkukumpulang mga tao sa pagpila sa pagsakay sa tren. Nakangiti pa rin ako dahil kaka-alas singko pa lang naman. Pinagmasdan ko na lang ang mga tao habang sila’y nagmamadali at natatarantang pumapasok sa pintuan ng tren kapag tumutunog na ang senyales nang pagsara ng pinto.

Ilang tren ang bumusina pero wala pa rin bakas ng Mahal Ko. Pati cellphone ko ay nakikisabay sa pananahimik at paghihintay. Sinubukan kong tawagan at i-text siya pero hindi siya sumasagot. Sa bawat pagdaan ng tren ay may panghihinayang para sa akin. Hindi ko alam kung dapat na ba akong sumakay o kailangan ko pa ring maghintay. Ngayon ay araw ng pagtitipon namin ng Mahal Ko. Dito sa istasyon ng Katipunan, hindi lang ang tren ang hinihintay ko, hinihintay ko rin ang pagdating ng Mahal Ko. Sa bawat pagdaan ng tren at pagbusina nito, naroroon na sa aking dibdib ang pamamadali na sana ay dumating na siya para sabay na kaming makasakay ng tren. Nakakalungkot man, alas sais na, hindi pa rin siya dumarating.