SEQUENCE 5A (FLASHBACK): PALIHAN / UMAGA / INT

Stagnating

Parang nakatulala at nakatingin sa kawalan, ganyan ang turing ko sa aking mga akda. Walang pag-unlad sa aking pagsusulat, at parang hindi nagbubunga ang aking mga pinagpapaguran. Stagnant ang aking kalagayan. Para akong isang bata na hindi tumatanda o isang halaman na hindi lumalaki. Tila kasi may sariling buhay ang aking mga kamay na kung kailan niya gustong magsulat saka lang gumagana ang mga ito. Nakakapagod, nakakaumay na ang ganitong klase ng sistema sa aking mga akda.

Mahirap pilitin ang sarili na magsulat. Mahirap mag-isip kung wala namang pumapasok sa iyong utak. Mahirap magsulat nang hindi mo alam kung ano ang lalamanin ng mga ito. At higit sa lahat, mahirap umunlad kung walang pagbabago. Ito ang aking buhay bilang manunulat, iyon ay kung maituturing ba kong isang manunulat. May manunulat ba na walang maisulat na maganda? Hindi ko alam, basta ang masasabi ko lang ay wala akong kwenta sa ngayon. Ayaw ko naman pilitin na magsulat nang kahit ano na lang, para kasing hilaw na mangga na pilit kong hinihinog ang aking akda kapag pinilit ko ang aking sarili. Nakakalungkot, pero may magagawa ba ko?

Avoiding

Pilit kong iniiwasan ang sistemang aking nakagawian. Imbis na magsulat ako, wala akong ibang magawa kung hindi ang dumungaw sa bintana at maghanap ng mga bagay na maisusulat. Kung wala pa ring maisusulat at bukas na ang pasahan, tila nagiging isa akong madyikero na gumagamit ng abakadabra o mga hokus pokus para lang may maipasa bukas. Nagiging basurero rin ako kung minsan na nagbubungkal ng aking mga nagawang mga akda, at isinasaayos ko na lang ito para maging isang panibagong akda. Natuto at nasanay na rin akong magdagdag-bawas kung hininhingi ng pagkakataon.

Oo, alam kong hindi maganda ang sistemang ONE NIGHT STAND o ang pagpupuyat ng isang buong gabi para maihabol ang mga papel sa itinakdang oras.  Madalas kasi, rush ko nang ginagawa ang aking mga akda, Kasi, kung may dikta ang aking mga akda kung kailan nito gustong maisulat, may dikta rin ang aking mga propesor kung kailan ko ito dapat ipasa.

Ang hirap, hindi ko kaya.

Terminating

Kailangan ko na nang pagbabago sa aking buhay bilang manunulat. Kailangan ko nang magkaroon ng teknik, kailangan ko na ito ASAP. Kailangan matigil ko na ang ganitong pamamaraan ko habang maaga pa. Hindi dapat hinog sa pilit o kinalburo ang aking mga gawa. Kailangan magkaroon na nang pagkakaayos. Kailangan ko na talaga, pero makakayanan ko ba?

Initiation

Nag-enrol ako sa MPs 110, isang kurso tungkol sa palihan noong ikalawang semestre ng 2008-2009. Bilang isang palihan ng mga akda ang klase, natural lamang na malaki ang magiging kaugnayan ng aking mga kamag-aral sa aking mga gagawin. Dito ko na kilala si Josh, ang aking naging kapareha sa klase. Siya rin ang naging kapalitan ko ng aking mga akda. Mabait naman siya at laging nakangiti kung kaya’t hindi siya mahirap lapitan.

Nagdaan ang Pasko, Bagong Taon at Araw ng mga Puso at marami na rin kaming nagawang mga akda sa pamamatnubay ng aming mahusay na guro na si Sir Vlad. Naging masaya ang klase at dumanas pa kami ng iba’t ibang kalandian pero hindi pa rin naging sapat ito upang mapiga ang aking malikhaing katas. Siguro ay sa dami ng hinihingi ng aking mga klase ay hindi ko lubusang mabigyan ng pansin ang pagsusulat ng mga tula.

Hanggang sa dumating ang araw na kailangan na naming magbigay ng aming kanya-kanyang pananaw ukol sa gawa ng isa’t isa. Ito na ang araw na kinatatakutan ko.

Experimenting

Sa unang palihan sa aming klase, sinadya kong pangit ang una kong akda upang malaman ko kung paano ang magiging reaksyon niya. Hindi nga ako nagkamali! Bonggang-bongga niyang nilait ang aking mga gawa, marunong at matalino pala siya sa ganitong klase ng bagay. Mula noon, kusang nag-uutos ang aking isip na gumawa na 'ko ng magandang sining upang hindi na mapahiya sa aking ka-partner muli.

Intensifying

Tumindi ang mga palitan namin ng mga komento sa mga sumunod na palihan. Pati mga personal na bagay ay hindi naiwasang masali sa usapan kahit hindi naman kinakailangan. Talagang naiinis ako sa kanya. Minsan, naiisip ko na ginagawa niya lang magkomento kahit hindi naman nararapat para lang maasar ako. Epektibo naman ang kanyang pang-aasar dahil talagang nanggagalaiti ako sa galit kahit na hindi naman nararapat. Dumating pa nga sa punto na hindi ko na ginagantihan ng ngiti ang kanyang pagbati tuwing kami’y nagkikita sa mga pasilyo ng aming gusali.  

Dahil sa kumpetisyon, umigting ang aking pagpupursige na gawing maganda ang aking mga akda. Nagbasa ako ng mga akda ng mga sikat na manunulat para makuhanan ko ng ideya at estilo sa pagdating sa pagsusulat. Talagang ginawa kong magsaliksik para lang kalabanin si Josh. Siguro ay maganda na rin ang nangyari na siya ang nakapareha ko dahil kung hindi ay baka tinamad lang ako. Sa pagpapalitan ng mga maaanghang na salita, dito ko mas napagana ang aking kakayanan na mag-isip ng mga paksang magiging makabuluhan at interesante para sa mga mambabasa.

Integrating

Kung may mahalaga man akong natutunan kay Josh, iyon ay ang kakayanan niyang magpasa sa intinakdang oras nang hindi nagmamadali. Talagang magkaiba kami ng sistemang nakagawian. Mabilis siyang mag-isip ng mga paksang nakakapukaw ng pansin. Kahit gasgas na ang mga paksang kanyang tinatalakay, nabibigyan niya ito ng bagong perspektibo. Hanga ako kay Josh, mahusay siyang mag-isip, pero syempre, hindi ako magpapatalo.

Bonding

Wala man lamang batian ng “Hi!”, “Hello!” o kahit pagtanong man lang ng “Kamusta ka na?” Agad-agaran niyang binigay ang mga komento niya tungkol sa aking tulang, ”Mansanas.” Hindi rin ako umimik at nakinig lang ako sa mga komento niya. Hindi ko nga rin man lang matignan sa mata si Josh. Dala na rin siguro ng pride. Pero, tuloy pa rin ang paglalaitan.     

Pagtapos niyang magsalita, wala ring “ha?” ni “ho!” ang bumati sa kanyang gawa. Pinag-isipan kong maigi ang mga sasabihin ko tungkol sa kanyang gawa. Syempre, gusto kong gumawa ng impresyon na magaling rin akong kritiko ng mga akda. Kahit medyo nabubulol ako, hindi ako ngumiti. Pinilit kong maging seryoso sa kanyang paningin.

Differentiating

Ilang beses kong napapaulit-ulit sa aking isipan ang mga taliwas naming paniniwala. Naisip ko na marahil dala ng kultura ang pagkakaibang ito. Maraming mga bagay ang maaaring sanhi ng aming hindi pagkakasundo. Isa na rito, siguro, ay kung paano kami mabuhay sa araw-araw. Sa tingin ko ay wala masyadong ginagawa si Josh sa kanilang bahay kung kaya’t napagtutuunan niya ng pansin ang pagsusulat ng mga akda para sa aming klase. Samantalang ako, bukod sa pagpasok sa eskwela ay tumutulong ako sa mga gawaing bahay. Hindi pwedeng hindi. Kahit may hinahabol na oras ay hindi maaring ipagpaliban ang mga nakatakdang gawaing bahay. Ayaw ko namang mapagalitan at baka masumbatan pa ko ng mga magulang ko.    

Circumscribing

Ang unang klase namin sa buwan ng Marso ang huli na naming palihan. Sa wakas ay matatapos na ang pang-aasar niya sa akin. Pagdating ko sa klase, hindi ko siya nakita. Natuwa ako kasi walang mambibwiset sa araw ko. Pero, napatingin ako sa lagi niyang inuupuan at naalala ang mga matindi naming pagpapalitan ng mga komento. Nakakamiss rin pala.

Stagnating, Avoiding, Terminating

Natapos ang semestre nang hindi kami nagkikita o nagkakausap man lang. Nananatili na walang pagbabago sa aking mga gawa. Nanghihinayang ako dahil malaki ang naiambag ni Josh sa aking pagsusulat pero nabalewala ko ang pagkakataon na iyon.

Sa wakas, ito na pala ang hinihintay kong kasagutan. Natagpuan ko na ang aking sarili. Alam ko na ang problema sa akin bilang manunulat. Kailangan ko lang pala ng isang tao na magtutulak sa akin na gawin ang mga nararapat para lang makapagsulat ako.

Wala akong ibang nagawa kung hindi ibulong ito sa aking sarili, “Salamat!” 

(Nais ko rin pasalamatan ang aking ka-partner dito na nakalimutan ko na kung sino. Ang akdang ito ay isinulat naming dalawa. Ang unang tatlong bahagi ay sa'kin at ang huli ay sa kanya. Ngayon ko lang nabasa ang kanyang isinulat. Nakakatuwa, salamat din!)