Lunes, Nobyembre 25, 2013
SEQUENCE 29: SELFIE / GABI / INT
Inanunsyo ng Oxford Dictionary na SELFIE ang Word of the Year. Ang selfie ay ang pagkuha ng litrato sa sariling pamamaraan gamit ang anumang kamera. Paraan ito upang maipakita ng isang tao ang kanyang ginagawa, kinakain, pinupuntahan, isinusuot, at nararamdaman. Kalimitang ibinabahagi sa social media para maiupdate ang mga kaibigan at kamag-anak sa kung ano ang nangyayari sa buhay mo. Pero gaano ba kalalim ang naka-capture at nae-expose ng selfie tungkol sa sarili mo?
Pagpapakatotoo ba o pagpapanggap? Ano ba talaga ang gusto mong ipakita sa mundo? Hindi ka na nalalayo sa mga artista. Ginagawa mong showbiz ang buhay mo at ang mga kaibigan mo sa Facebook ang ginagawa mong fans. Kahit hindi mo kakilala, inaadd mo para lang marami kang FRIENDS. Nagkakaroon ka ng confidence at assurance kada may mga magla-like ng pinopost mo. Idinadaan mo sa dami ng Likes ang kasikatan mo. Tatangkilikin ka ba o iisnabin? Pupurihin ka ba o babastusin? Pero sa gitna ng lahat ng ito, sino ka ba talaga? Kilala mo pa ba ang sarili mo?
Napakahalaga ng pagkilala sa sarili. Kung kilala mo na ang sarili mo hindi ka matatakot sa pagbabago, hindi ka maliligaw sa pupuntahan mo, kasi alam mo kung saan ka babalik. Mahalagang alam mo kung saan ka babalik at kung saan pupulutin ang sarili mo lalo na kapag nawala ka. Kailangan mong maging matapang dahil hindi lahat ng tao magugustuhan ka, hindi lahat ng tao sasang-ayon sa sinasabi mo. Kailangang maging matigas ka lalo na sa mga paninira at tsismis na ibabato sa'yo. Kahit ano pang sabihin nila tungkol sa'yo, ang mahalaga alam mo kung ano ang totoo. Ikaw lang ang higit na makakakilala sa sarili mo. Ikaw lang ang kakampi mo. Walang ibang higit na makakapagtanggol sa sarili mo kundi ang sarili mo lang. Kaya kapag nasaktan ka, lumaban ka, huwag kang paapekto, kasi alam mong mabuti kang tao, alam mong may pinag-aralan ka, alam mong maganda ka pa rin, at higit sa lahat, alam mong maraming nagmamahal sa'yo at tumatanggap sa totoong ikaw.
Minsan ginagawa mo ang isang bagay para magustuhan ka ng ibang tao na kahit hindi na ikaw yun, patuloy mo pa ring ginagawa para mapasaya o ma-please sila. Pero napi-please mo rin ba ang sarili mo? Hanggang kailan? Minsan dinedepende mo kung magiging sino ka depende kung sino ang kasama mo. Huwag! Hindi mo kailangang gawin 'yun. Hindi ka nabubuhay para sa kanila. Nabubuhay ka para sa sarili mo at para sa mga taong nagmamahal sa'yo. Minsan hindi mo kailangang makinig sa sasabihin ng ibang tao, kailangan mo lang maniwala sa sarili mo. Walang ibang higit na makakapagpasaya sa sarili mo kundi ang sarili mo lang din. Kasi ikaw lang ang nakakaalam kung ano ang makakapagpasaya sa'yo at hindi ang ibang tao. Huwag kang umasa sa ibang tao na dapat alam nila ang makakapagpasaya sa'yo. Ikaw ang gagawa ng sarili mong kaligayahan. Kaya dapat kilalanin mo muna ang sarili mo ng husto para makilala ng ibang tao kung sino ka talaga at hindi yung kung sinong gusto nilang maging ikaw. Uulitin ko. Kilala mo nga ba ang sarili mo? Sino ka ba talaga? Hubad na!
Mga etiketa:
Facebook,
JOSH MANUEL,
selfie
Lokasyon:
San Juan, Manila, Philippines
Huwebes, Nobyembre 21, 2013
SEQUENCE 28: I WANT TO WRITE YOU A LOVE LETTER / NIGHT / INT
It has been a while since I wrote a love letter. Love letters are blase, old-fashioned, and a thing of the past. It is not for the new generation where social media is the basis of one's relationship status. But I will still write you this love letter because this is how I want to tell you how much I feel for you. No, I am not yet in love with you but I want to, I'd love to love you, that is, if you'll give me a chance. I know that there might be no way for us to be together but I am still trying my luck, my chances of having you by my side. I still believe in "What Ifs" and I am doing this because of the possibility that my "What Ifs" can turn into a reality. I am not a fan of fairy tales but I believe that happy endings do come true. I'm chasing my "Happily Ever After", hoping that it would be with you. You might find this funny, maybe because of how you perceive me, but this time, this is not a joke. This is serious. I like you and I want you to know that. I know that writing this is not enough for me to show you how much I care for you, but you can give me a lifetime to make you feel what I'm talking about. This love letter is just a reminder, a reminder of my feelings for you. This love letter is an affirmation, an affirmation of me wanting you. This love letter is an experience, an experience of my once in a lifetime with you. This love letter is a documentation, a documentation of my love for you. I won't get tired of writing you a love letter. I want to write you a love letter even everyday.
Mga etiketa:
JOSH MANUEL,
love,
love letter
Lokasyon:
San Juan, Manila, Philippines
Miyerkules, Nobyembre 13, 2013
SEQUENCE 27: DEAR CRUSH / CALL CENTER / GABI / INT
Dear Crush,
Araw-araw hinihintay kong sumapit ang gabi. Hindi ang buwan at mga bituin ang gusto kong makita. Hindi ang trabaho ko ang gusto kong asikasuhin. Hindi ang monitor ang gusto kong titigan. Hindi ang mga Amerikano ang gusto kong makausap. Hindi rin ang mouse ang gusto kong hawakan. Ang gusto ko lang, masulyapan ka at kung mabibigyan ng pagkakataon, sana makausap din kahit sandali, kahit hindi tungkol sa ating dalawa, kahit tungkol sa kahit ano lang, kahit pa tungkol sa walang kwentang bagay. Ang dami kong hinihiling o hinahangad. Pero hindi ko naman hinihiling na maging tayo... agad. Ang gusto ko lang makilala ka. Pero natatakot ako. Una, natatakot ako na mas makilala ka dahil baka mas lumalim ang pagtingin ko sa'yo. Ang pangalawang ikinatatakot ko, baka may ugali kang hindi ko magustuhan at mawala ang paghanga ko sa'yo. Ang huli, natatakot ako na baka malaman mo na may crush ako sa'yo at iwasan mo na 'ko.
Marami akong sinasana. Importante sa akin na makita ka, kahit saglit lang, hindi naman ako demanding. Kung ano lang ang kaya mong ibigay sa akin, yun lang ang tatanggapin ko at hindi na maghahangad ng labis. Minsan nagdarasal ako na sana makasabay kita sa elevator tapos sana maraming floors ang hintuan para mas matagal kitang manakawan ng tingin sa repleksyon ng pintuan ng elevator. Sana makasabay rin kitang kumain, kahit hindi tayo pareho ng lamesa. Basta medyo magkatapat tayo ng puwesto, okay na sa'kin. Makita lang kitang kumakain, nabubusog na 'ko. Sana tawagin mo 'ko sa palayaw ko para lang bumati o kahit magtanong ka pa o magpatulong sa trabaho natin, walang problema sa akin. Malaman ko lang na kilala mo pala ako ay masaya na ako. Hindi mo lang alam kung gaano ako kasaya na kaopisina kita. Mapaparesign siguro ako ng wala sa oras kung hindi kita nakilala. Hindi mo lang alam kung gaano ako kinikilig tuwing dumadaan ka. Shet! Shet talaga! Pati mga kaibigan ko niaasar ako sa'yo. Sana forever na 'to. Sana di matapos, sana di mawala. Sana ay makasabay kitang umuwi kapag mataas na ang sikat ng araw. Magtatabi tayo sa dyip, mag-aabutan ng pamasahe, at magkikiskisan ng mga siko at tuhod habang natutulog ako kunwari. Damdamhin ko ang kinis ng iyong balat at ang amoy ng iyong pabango. Tapos kakalabitin mo 'ko para sabihing nasa Cubao na pala tayo. Bababa ako at bababa ka, magpapaalamanan para sabihing, "Bukas ulit!"
Araw-araw hinihintay kong sumapit ang gabi. Hindi ang buwan at mga bituin ang gusto kong makita. Hindi ang trabaho ko ang gusto kong asikasuhin. Hindi ang monitor ang gusto kong titigan. Hindi ang mga Amerikano ang gusto kong makausap. Hindi rin ang mouse ang gusto kong hawakan. Ang gusto ko lang, masulyapan ka at kung mabibigyan ng pagkakataon, sana makausap din kahit sandali, kahit hindi tungkol sa ating dalawa, kahit tungkol sa kahit ano lang, kahit pa tungkol sa walang kwentang bagay. Ang dami kong hinihiling o hinahangad. Pero hindi ko naman hinihiling na maging tayo... agad. Ang gusto ko lang makilala ka. Pero natatakot ako. Una, natatakot ako na mas makilala ka dahil baka mas lumalim ang pagtingin ko sa'yo. Ang pangalawang ikinatatakot ko, baka may ugali kang hindi ko magustuhan at mawala ang paghanga ko sa'yo. Ang huli, natatakot ako na baka malaman mo na may crush ako sa'yo at iwasan mo na 'ko.
Marami akong sinasana. Importante sa akin na makita ka, kahit saglit lang, hindi naman ako demanding. Kung ano lang ang kaya mong ibigay sa akin, yun lang ang tatanggapin ko at hindi na maghahangad ng labis. Minsan nagdarasal ako na sana makasabay kita sa elevator tapos sana maraming floors ang hintuan para mas matagal kitang manakawan ng tingin sa repleksyon ng pintuan ng elevator. Sana makasabay rin kitang kumain, kahit hindi tayo pareho ng lamesa. Basta medyo magkatapat tayo ng puwesto, okay na sa'kin. Makita lang kitang kumakain, nabubusog na 'ko. Sana tawagin mo 'ko sa palayaw ko para lang bumati o kahit magtanong ka pa o magpatulong sa trabaho natin, walang problema sa akin. Malaman ko lang na kilala mo pala ako ay masaya na ako. Hindi mo lang alam kung gaano ako kasaya na kaopisina kita. Mapaparesign siguro ako ng wala sa oras kung hindi kita nakilala. Hindi mo lang alam kung gaano ako kinikilig tuwing dumadaan ka. Shet! Shet talaga! Pati mga kaibigan ko niaasar ako sa'yo. Sana forever na 'to. Sana di matapos, sana di mawala. Sana ay makasabay kitang umuwi kapag mataas na ang sikat ng araw. Magtatabi tayo sa dyip, mag-aabutan ng pamasahe, at magkikiskisan ng mga siko at tuhod habang natutulog ako kunwari. Damdamhin ko ang kinis ng iyong balat at ang amoy ng iyong pabango. Tapos kakalabitin mo 'ko para sabihing nasa Cubao na pala tayo. Bababa ako at bababa ka, magpapaalamanan para sabihing, "Bukas ulit!"
JOSH
Mga etiketa:
Dear Crush - call center - Josh Manuel
Lokasyon:
San Juan City, Philippines
Mag-subscribe sa:
Mga Post (Atom)