SEQUENCE 23: MAG-ISA / KALSADA / GABI / EXT

Mahigit dalawang taon na akong naglalakad mag-isa. May mga nakakasabay ako, pero hindi ko kakilala. May tumatabi sandali, pero umaalis din agad. Walang nagtatagal, walang natitira, kundi ang sarili ko lang. Sanay na ako. Sinanay na ako ng pagkakataon na harapin ang bawat umaga at gabi ng walang kasama. Wala akong ibang aatupagin at iisipin kung hindi ang sarili ko lang. Ayoko man masanay sa ganitong klaseng buhay pero ito ang meron ako. Nais ko sanang baguhin ang nakasanayan na. Ilang beses kong tinangka ang lumihis ng daan, nagbabakasakaling baka doon, matagpuan ko na siya. Sabi nga nila, hindi ito hinahanap, kusa itong dumarating. Pero paano kung hindi mo gusto ang dumating? Ipipilit mo pa ba? O baka naman, sa sobrang tagal niyang dumating, baka pwedeng ako na ang sumalubong sa kanya. Naiinip na ako, kakahintay, kakaabang. Gusto ko ng may mangyari. Gusto ko ng mabago ang klase ng buhay meron ako. Gusto kong sumaya muli. Handa na akong masaktan ulit. Gusto ko na uling umiyak dahil niloko niya ako. Pero, wala pa rin talaga. At saka, parang hindi pa man nagsisimula, parang tinatapos ko na agad. Hindi ko ikakaila na umaasa pa rin naman ako na may magtitiyagang samahan ako mula sa paggising hanggang sa pagtulog ko. Pero, hindi ko rin matanggal sa isip ko na baka panandalian lang ang lahat. Isang araw, gigising ako na wala na ulit akong katabi. At isang gabi, matutulog ako ng wala na akong kayakap. Ayoko sanang isipin na sa hiwalayan din naman mauuwi ang lahat. Pero may mga bagay na hindi maiiwasan at hindi mawawari hangga't nangyari na ang hindi inaasahan. Napakawalang kasiguraduhan ng landas na tinatahak ko. Hindi ko alam kung saan ako patutungo. Pero nangangarap pa rin ako na balang araw may makatabi ako sa aking pag-iisa, sa aking paglalakbay.