SEQUENCE 22: CLAN / V.LUNA / GABI / INT

Mahigit apat na taon na kaming magkakaibigan at mahigit apat na taon na rin ang aming clan, ang B-men. Marami ng nawala pero parati pa ring may nadadagdag at may ilang matitibay na natitira at nanatili tulad ko. Malaki ang utang na loob ko sa samahang ito kaya hindi ko maiwan. Dito ako naging mas bukas sa aking tunay na pagkatao. Dito ako umibig. Dito ako umiyak. Dito ako natutong lumaban. Dito ako naging ako. Walang naging pagpapanggap. At dito rin ako nagkaroon ng tunay na mga kaibigan na talagang naiintindihan ako. Kahit marami akong nakaaway, hindi nila ako iniwan. Kahit minsan, masama ang ugali ko, pinapalampas na lang nila. Kahit minsan matalak ako, deadma na lang sila. Kahit minsan wala akong pera, hindi ko na kailangang mag-alala. Kasi nauunawaan nila ako, kasi kilalang-kilala na nila ang ugali ko. Tanggap nila kung anong meron ako at tanggap nila kung ano ako.

Magulo talaga ang clan pero masaya ang mundong ito. Sa mundong ito, nakamit ko ang kalayaan at kaligayahan na gusto ko. Wala akong kailangang itago. Puwera na lang kung ayaw kong matsismis at magkaroon ng isyu sa loob ng clan. Pero lagi ko ngang sinasabi, hindi GMRC ang clan. Hindi kailangan magbait-baitan ng bawat myembro. Gusto ko ma-express ng mga myembro 'yung nararamdaman nila sa GM man o sa GEB. Kung kailangan magmura para mailabas ang sama ng loob, bakit kailangang bawalan? Kung Hard Morning naman talaga, bakit kailangang pigilan? Hindi kailangang maging malinis. Alam naman natin kung ano ang sobra na sa hindi. Kaya nga isa lang ang rule ko sa clan, RESPETO lang. Respeto sa bawat isa, respeto sa sarili, respeto sa magjojowa, respeto sa officers, respeto sa clan.

Natutuwa rin ako kapag mayroong nabubuong pag-iibigan sa clan. Natutuwa ako kasi feeling ko dahil sa akin, dahil sa clan, nagkakilala sila. Kaya nga nagpapatuloy pa rin ako, naghahanap ng mga bagong myembro. Gusto kong maranasan nila ang mga naranasan ko. Tulad noong estudyante pa 'ko, kahit pamasahe lang ang laman ng bulsa ko, malalasing ako, makakapag-almusal ako, minsan may makakahalikan pa 'ko, hindi na masama di'ba? Kahit wala kaming mga trabaho noon, masaya kami. Kung sino ang meron, siya ang nagbibigay. Kaya ngayon na may mga trabaho na kami. Panahon na para bumawi sa lahat ng utang. Panahon na rin para tumulong sa iba, sa mga taong hinahanap ang kanilang sarili.

Naranasan ko na ring umibig sa clan, mga dalawa, tatlo, apat, lima ata. Pero dalawa lang talaga 'yung tumagal ng dalawa hanggang tatlong buwan. Mahirap magmahal sa clan. Ang daming kaagaw. Ang mahirap pa, kapag nahiwalay kayo, magkikita pa rin kayo na may ka-holding hands na siyang iba. Ilang beses akong umasa at nabigo sa pag-ibig. Lagi nga lang akong runner up sa natitipuhan ako. Iba ang nakakakuha ng title at korona pero okay lang kasi hindi rin naman sila nagtatagal (haha bitter?). Pero buti na nga lang nandiyan ang mga kaibigan ko, may nagko-comfort sa akin palagi. Magkikita-kita kami, mag-iinuman sa may V.luna, sa tabi ng Punerarya Quiogue at Iglesia ni Cristo. Magluluto ng pasta, magkekwentuhan, mag-aasaran, magtsitsismisan hanggang sa malasing at mapunta ng Starlites at P1. Kinabukasan, okay na ang lahat. Iba na uli ang isyu.

Parang showbiz din ang clan, maraming bida, maraming kontrobersiya, at meron ding mga kontrabida kung minsan. Magulo kung iisipin, pero sa pagtatapos ng araw, magkakaibigan pa rin kami, isang pamilya, isang kapatiran, magsasama sa saya at kalungkutan, magtutulungan sa hirap man o ginhawa.