SEQUENCE 14: TEATRO / GABI / INT

Magsisimula na ang palabas at tumayo na ang lahat para sa pambansang awit ng Pilipinas pero hindi niya pa rin ako pinapansin. Ngayon lang kami ulit nagkita ng Mahal Ko na dating ako rin ang kanyang mahal. Kahit matagal na kaming nagkahiwalay, Mahal Ko pa rin ang tawag ko sa kanya. Para kasi siyang baterya sa aking relo na nagpapatakbo ng aking oras. Ngayong wala na siya sa aking tabi ay tila huminto na ang pag-ikot ng aking mundo.

Tila itinakda ng pagkakataon ang aming pagkikita. Manunuod kami ng dula tungkol sa pag-ibig sa Wilfrido Ma. Guerrero Theater sa AS. Hindi ako mapalagay. Mabilis ang pagtibok ng aking puso at parang nilagyan ng speakers ang ipod nang marinig kong mas lumalakas ang tunog nang pagpintig ng aking puso. Mas kinabahan ako nang bigla siyang sumulyap sa aking kinalalagyan. Kung gagamit lang ako ng headset sa cellphone, mas maririnig ko ang pagdagundong nang isinisigaw na aking puso. Pero syempre hindi ako nagpahalata at sinuklian ng ngiti ang kanyang pagtingin, pero, hindi pala siya sa akin nakatingin. Naramdaman ko na para akong remote sa kanyang t.v. na ok lang na kung naririyan at pwede ring wala. Pero kung ako man ang remote sa kanyang t.v., sisiguraduhin kong mas giginhawa ang kanyang buhay, pero iba ang aking nararamdaman. Nararamdaman kong para lamang akong virus sa kanyang computer na pinipilit niyang burahin sa kanyang isipan.

Para akong laptop na walang charger sa puntong iyon at tila malolowbat na ako. Lalo na noong may bigla na lamang tumabi sa kanya. Matatamis ang kanilang mga ngitian na tila dalawa lamang sila sa kanilang kinalalagyan. Hindi na nga nila napapansin ang palabas at ganoon din ako. Naisip ko na kung maaari ko lang sigurong burahin ang mga panget na kabanata ng aming pagsasama, tulad ng kung gaano kadali magbura ng mga litrato sa memory card ng aking digicam, sana ay mas madali kong maaayos ang lahat. Nais kong itama ang aking mga pagkakamali. Pero mukhang huli na ang lahat dahil may iba nang nagbibigay ng gas sa kanyang kotse, may iba na siyang mahal at hindi na ako iyon.

Sa pagkakataong ito, para akong tinanggalan ng mikropono sa videoke dahil nahihirapan akong makaiskor sa Mahal Ko. Gusto kong humingi ng tawad sa kanya pero hindi ako pinahihintulutan ng sitwasyon. Kung sabagay, kasalanan ko naman ang lahat. Mas pinili kong mahalin ang aking sarili kaysa pagtuunan siya ng pansin kaya ngayon sa ibang kandungan siya nakahanap nang pupuno sa aking mga pagkukulang.

Tapos na ang palabas. Tulad nang pagkaubos ng tinta sa printer, ubos na rin ang pag-asa ko sa kanya. Sarado na ang telon at patay na ang mga ilaw.