SEQUENCE 12: DAMUHAN / TAKIPSILIM / EXT

Hindi ako magpapakabayani, pero susulat pa rin ako. Susulat pa rin ako, hindi lang sa mga bangkang papel para paanurin ang aking hinanakit sa tubig, kung hindi pati na rin sa mga saranggola para paliparin sa hangin ang nais kong ipabatid. Sa ngalan ng panitikan baka may makabasa ng aking saloobin, baka lang.

Patuloy tayong ginagahasa ng mga maligno, Pilipino sa Pilipino. Pilit dinudungisan ang ating lahi. Hubad na katotohanan na ang kanilang korapsyon, pero wala tayong magawa kung hindi panoorin ang kanilang panghahalay. Panoorin ang pagsalsal ng kanilang mga burat sa ating harapan at ipamudmod sa ating mga mukha ang kanilang kabuktutan. Wala man lamang tayong kalaban-laban.

Nagtitiis na lamang tayo, nagtitiyagang maghirap. Pinagkakasya ang galunggong sa araw-araw, kung minamalas nga ay wala pa. Nanlilimos sa kalsada imbis na mag-aral sa silid-aklatan, nagnanakaw imbis na maghanapbuhay, at nagpupumilit maging iskwater imbis na magpundar ng sariling bahay. Wala man lang din akong nararamdamang ginagawa ng iba't ibang kagawaran ng gobyerno para sugpuin ang kahalayang ito. Sana, may MTRCB din para sa mga tiwaling opisyal ng pamahalaan.

Sa hinuha ko, daig pa nito ang isang sex scene sa damuhan ng isang panget na pelikula - karumal-dumal. Tila kahit liwanag ng kulisap ay hindi na maiilawan ang dilim na ating kinakasapitan. Larawan na talaga ng korapsyon ang Pilipinas kong Mahal. Ang dating "Perlas ng Silangan", "Basura ng Silangan" na ngayon, wala ng halaga. Nasanay na ang mga Pilipino na magpagahasa, kahit noong pang panahon ng mga dayuhan. Mayroon din namang ilang umaalma, pero ang karamihan, nagpapakantot na lang ng libre, hindi na pumapalag. Nakakalungkot.

Lahok para sa "Bagsik ng Panitik" contest ng Damuhan

SEQUENCE 11: STARLITES / GABI / INT

Hindi ko siya kilala pero magkatabi kami, hindi nagpapansinan. Mas pinapansin niya pa ang bote ng beer kaysa silayan ako ng kaunting tingin at makipag-usap sa akin. Nagkasama na rin kami noon sa isang inuman, sa may Pasig, doon ko siya unang nakita at doon niya unang napukaw ang aking pansin. Mukha siyang masungit sa unang tingin, siguro, dahil tahimik siya at hindi umiimik. Gagalaw lang siya kapag inaabot na sa kanya ang tagay. Mukha naman siyang mabait, siguro, dahil nakaupo lang siya sa isang tabi. Kaya naman para sa akin, hindi siya mahirap magustuhan. Kaya lang, kasama siya ng kaibigan ko kaya ako na lang ang kusang umiwas ng tingin. Ngayong magkasama kami uli, para lang akong latak sa kanyang iniinom na beer, hindi napapansin. Sana beer na lang ako para ako ang tinutungga niya at pinagtutuunan niya ng pansin.


Nagtataka tuloy ako. Hindi naman mabaho ang hininga ko para hindi siya makipag-usap sa akin at lalong hindi naman ako panget para hindi man lang niya alayan ng pagtingin. Bigla tuloy sumagi sa isip ko kung ano kayang maaaring naging dahilan kung bakit hindi sila nagkatuluyan ng kaibigan ko. Masyado niya na akong pinag-iisip. Malamang siya, iba ang kanyang iniisip. Wala man lang siyang kamalay-malay na kanina pa siya tumatakbo sa utak ko. Sige lang ang subo niya sa sisig na kanyang pinupulutan. Sana ako na lang ang pinupulutan niya at baka mas nag-enjoy pa siya. O kaya sana ako na lang ang kutsarang dumadampi sa kanyang labi. Sana lang.


Dedmahan ang labanan kaya nakapagdesisyon akong huwag kong sayangin ang gabi. Naglasing ako at umindak sa ingay ng mga nagsasayawan sa dancefloor. Nakipagsiksikan, nakipaggitgitan sa pagtaas ng kamay. Hanggang sa may humawak ng aking bewang mula sa aking likuran. Normal naman ang ganung eksena sa Starlites. Kaya tuloy pa rin ang aking paggiling. Hanggang sa hinalikan niya ang aking leeg at sabay bulong sa aking tenga ng "Mahal kita!" Bumilis ang tibok ng aking puso dahil sa pamilyar na boses na aking narinig. Kaya hindi na 'ko nagdalawang isip na lumingon agad upang makita ang kanyang mukha.


Tama ako! Ang halimaw kong ex na nanloko sa akin ang nagmamay-ari ng boses na 'yon. Pinagtitripan na naman ako. Umalis agad ako at iniwan ang magulong dancefloor. Bumalik na lamang ako sa pagkapipe, sa aking inuupuan. Nandun pa rin siya. Parang hindi gumalaw, parang hindi man lang pumunta ng CR. Mas nanaisin ko pang manahimik na lang dito sa kinalalagyan ko kaysa isiksik ang sarili ko sa gulo na aking pinanggalingan.


"Bakit ka malungkot?," tanong niya sa akin. Nagulat ako at bigla niya akong kinausap. "Wala," pakipot ko. "Ayokong malungkot ka," aniya niya. "Ha? Hindi kita marinig!," pa-cute ko sa kanya. Lumapit siya sa akin, "Sabi ko, ayokong malungkot ka." " Naku! Lasing ka lang! Halikan kita diyan e!," biro ko sa kanya. Hanggang sa magkatitigan kami at nangyari na lang ang nangyari. Naghalikan na para bang wala ng bukas, na para bang walang ibang tao sa paligid. Unang kita niya pa lang daw sa akin, nagustuhan niya na ako at nais niya akong maging kasintahan. Syempre, hindi na 'ko nagpakiyeme pa, kinilig na 'ko, e 'di umoo na ako. 


Para bang wala ng katapusan ang gabing iyon, hanggang sa nag-umaga na. Nakatulog, hanggang sa magising. Nawala na ang amats niya, nawala na rin ang alaala niya sa gabing nagdaan.

SEQUENCE 10 (BED SCENE): KAMA / GABI / INT

Umuulan na naman, nararamdaman ko na naman ang lamig ng pag-iisa. Naaalala ang yakap na minsan ay nagpainit sa akin noong tag-ulan. Pero iba na ang kanyang yakap ngayon, hindi na ako, at marahil, hindi na muling magiging ako. Ayoko na! Hindi na ko papayag na magpayakap pang muli. Kahit man lang maisip ay 'di ko na nais pang balikan ang yakap na iyon. Ang kanyang yakap na nagdulot ng pasa at sugat sa aking nananahimik at nagpapakatangang puso. Sa mahigpit na yakap na parang wala ng kawala. Tiniis ko pati ang kanyang mga halik, ang kanyang mga kagat sa aking labi, ang kanyang pagsipsip sa aking dila na sa simula lamang nakakapanabik.

Hindi ako makahinga, nalulunod ako sa kanyang laway. Buong mukha ko'y basang-basa na, hindi ng pawis, kundi ng kanyang laway. Lahat ng linalaway at binubula niya, buong puso kong nilulunok dahil sa pagmamahal sa kanya. Hindi na 'ko nagsalita, hindi na rin umangal. Tinanggap ko ang lahat. Sa tuwing sasagot at tataliwas kasi ako sa kanyang mga sinasabi ay gagantihan niya ito. Roromansahin niya ako sa tuwing kami'y magtatalik. Ang kamay niya sa aking pisngi, dahan-dahang humahaplos, at saka unti-unting ididiin sa aking mukha ang kanyang mga kuko, sabay hahablutin ng kanyang isa pang kamay ang aking buhok na para bang hinuhugot ito sa aking anit. Pagtatangkaan akong marami siyang pwedeng ipalit sa akin.

Hahatakin ako, igagapos na para bang hayop sa kanyang sabsaban. Itinuloy niya na ang kanyang pangroromansa, sinimulan sa pangil sa aking leeg, palad sa aking panga, siko sa aking dibdib, ngipin sa aking utong, kamao sa aking tagiliran, tuhod sa aking tiyan, paa sa aking ulo, hanggang kuko sa aking singit. Hindi pa siya nakontento. Nais pa niyang ako ang lumuhod at magmakaawa. Nagmakaawa naman ako dahil 'yon ang kahilingan niya, lumuhod sa kanyang harapan. Isinubo ang kanyang burat nang sagad na sagad. Kahit naduduwal na ako, sige pa rin ang pag-tsupa ko sa kanya. Tigas na tigas ang kanyang ari. Sarap na sarap siya sa aking ginagawa nang hindi man lang naiisip ang aking nararamdaman. Ang mahalaga para sa kanya, siya ang nasa itaas at ako ang nasa ibaba, sumusunod sa lahat ng kagustuhan niya.

Malapit na siyang labasan. Nais niyang upuan ko ang kanyang trono. Kahit masakit, pikit-mata kong ipinasok ang aking sarili sa kanya para lang maranasan ang maupo sa kanyang posisyon. Sa pagkakataong iyon, kahit sa isang saglit na iyon, nabaligtad ang aming mundo. Sinamantala ko ang kanyang kahinaan. Ako na ang nasa ibabaw, ako na ang kontrolado sa aming sitwasyon. Sa nais kong maipantay ang aking sarili sa kanya, nilabanan ko ang sakit. Bahala na kung anong mangyari. Mangyayari na lang ang dapat mangyari. Hanggang sa nangyari na ang inaasahan. Habang wala siyang magawa at walang kalaban-laban. Nagbate ako. Isinalsal ko ang lahat ng aking galit sa kanyang mukha hanggang sa lumabas lahat ang nagtatagong init sa aking damdamin.

Tapos na! Pero masakit pa rin.