Nakapatong,
sabay-sabay,
patong-patong,
paisa-isa,
waring kasangkapan
na paulit-ulit na naaapakan.
Walang liwanag sa aking mga mata.
Umaalon ang mga talahib sa burol.
Lumabas ang ambon!
Umupo ako sa lilim,
ibig takasan ang ambon.
Ilang beses kong nauulinig
ang kanilang mga boses,
biglang katahimikan,
wala palang tao,
kaluskos lang ng mga ibon.
Makikita ko ang sarili,
hanggang sa magdugo,
hanggang sa nababasa,
nawiwisikan ng ulan,
wari bang nagkalat sa bawat sulok,
bubuklatin,
matutuklasan kong wala na palang laman,
nagpaalam na,
pumanaw sa aking harapan.
Yayakapin ako ng aking pag-iisa.
Tapos na!
Magigising ako.
Pinabayaan na animo libag.
Walang komento:
Mag-post ng isang Komento